6 Μαρτίου: όχι στον σχολικό εκφοβισμό ή αλλιώς ΣΚΑΣΙΛΑ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΔΕΚΑ ΠΑΠΑΓΑΛΟΙ
6 Μαρτίου μέρα κατά του Σχολικού εκφοβισμού σήμερα και με οδηγό τα Βήματα για τη Ζωή, μαζί με τον Νικόλα και τον Δημήτρη, όπως ονόμασαν τα παιδιά τις δύο κούκλες, δραματοποιήσαμε με απλούς διαλόγους την ιστορία τους.
Νικόλας: Να ο Δημήτρης ας τον πειράξω λίγο να γελάσουμε. Ε Δημήτρη πως είσαι έτσι, πως περπατάς με τόσο μακριά πόδια? Βρε μήπως είσαι καμηλοπάρδαλη?
Δημήτρης: Δεν λέει τίποτε. Βάζει τα κλάματα.
Επανάληψη του ίδιου σκηνικού δεύτερη φορά.
Μήπως δεν πρέπει ο Δημήτρης να κλαίει? Ζητάμε από τα παιδιά να μας πουν τι πρέπει να κάνει. Πρώτη δημοφιλής απάντηση: να του δώσει μπουνιά.
Είναι στ'αλήθεια καλή αυτή η ιδέα? Μήπως τον βάλει σε μπελάδες και χάσει και το δίκιο του? Το συζητάμε μέχρι να το αποδομήσουμε.
Να τον κοροιδέψει κι αυτός?
Δημήτρης: Μπορεί εγώ να είμαι ψηλός αλλά εσύ είσαι κοντός και χοντρός!
Τώρα ο Νικόλας βάζει τα κλάματα.
Καλή ιδέα να υπερασπιστούμε την θέση μας αλλά όχι κάνοντας τα ίδια με αυτόν που μας στενοχωρεί. Τι μπορούμε να απαντήσουμε?
Όλοι μαζί δυνατά:
ΣΚΑΣΙΛΑ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΔΕΚΑ ΠΑΠΑΓΑΛΟΙ
ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΟ
ΦΥΓΕ
ΔΕΝ ΘΕΛΩ
Η αδιαφορία είναι η ιδανική λύση για λεκτικά πειράγματα αλλά όχι εύκολη για παιδιά προσχολικής ηλικίας. Καλό είναι βέβαια να εξασκούμε τα παιδιά σε αυτή.
Όταν όμως το πείραγμα περιλαμβάνει σπρωξιές, κλωτσιές, δαγκωνιές τότε η λύση είναι μόνο μία:
να το πω στην κυρία, ή σε όποιον μεγάλο είναι υπεύθυνος (προπονητής, δάσκαλος κλπ). Και το πιο σημαντικό από όλα να το πω στους γονείς μου...από τους οποίους δεν έχω κανένα μυστικό!
Στη συνέχεια τα παιδιά δραματοποίησαν μόνοι τους τις δικές τους ιστορίες με τις δύο κούκλες και έδωσαν τη δική τους λύση στο πείραγμα.
Όλες τις σκέψεις τους τις αποτύπωσαν εύκολα σε ζωγραφιά όπου η οδηγία ήταν να ζωγραφίσουν ποιος και τι τους πειράζει και τι απαντούν/ κάνουν.
Οι σκέψεις τους ήταν αποκαλυπτικές. Όλοι έχουν δεχτεί λεκτική ή σωματική βία. Το να μάθουν να την αντιμετωπίζουν είναι μεγάλη πρόκληση για τα παιδιά, ειδικά για τα πιο ευαίσθητα, χαμηλού προφίλ παιδιά. Είναι τα παιδιά που μας χρειάζονται γονείς κι εκπαιδευτικούς δίπλα τους ακούραστους αρωγούς.
Διαβάσαμε τις ιστορίες:
Με πειράζουν.
Βρομοκάτσικο-χαζόχηνο!
Νικόλας: Να ο Δημήτρης ας τον πειράξω λίγο να γελάσουμε. Ε Δημήτρη πως είσαι έτσι, πως περπατάς με τόσο μακριά πόδια? Βρε μήπως είσαι καμηλοπάρδαλη?
Επανάληψη του ίδιου σκηνικού δεύτερη φορά.
Μήπως δεν πρέπει ο Δημήτρης να κλαίει? Ζητάμε από τα παιδιά να μας πουν τι πρέπει να κάνει. Πρώτη δημοφιλής απάντηση: να του δώσει μπουνιά.
Είναι στ'αλήθεια καλή αυτή η ιδέα? Μήπως τον βάλει σε μπελάδες και χάσει και το δίκιο του? Το συζητάμε μέχρι να το αποδομήσουμε.
Να τον κοροιδέψει κι αυτός?
Δημήτρης: Μπορεί εγώ να είμαι ψηλός αλλά εσύ είσαι κοντός και χοντρός!
Τώρα ο Νικόλας βάζει τα κλάματα.
Καλή ιδέα να υπερασπιστούμε την θέση μας αλλά όχι κάνοντας τα ίδια με αυτόν που μας στενοχωρεί. Τι μπορούμε να απαντήσουμε?
Όλοι μαζί δυνατά:
ΣΚΑΣΙΛΑ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΔΕΚΑ ΠΑΠΑΓΑΛΟΙ
ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΟ
ΦΥΓΕ
ΔΕΝ ΘΕΛΩ
Όταν όμως το πείραγμα περιλαμβάνει σπρωξιές, κλωτσιές, δαγκωνιές τότε η λύση είναι μόνο μία:
να το πω στην κυρία, ή σε όποιον μεγάλο είναι υπεύθυνος (προπονητής, δάσκαλος κλπ). Και το πιο σημαντικό από όλα να το πω στους γονείς μου...από τους οποίους δεν έχω κανένα μυστικό!
Στη συνέχεια τα παιδιά δραματοποίησαν μόνοι τους τις δικές τους ιστορίες με τις δύο κούκλες και έδωσαν τη δική τους λύση στο πείραγμα.
Όλες τις σκέψεις τους τις αποτύπωσαν εύκολα σε ζωγραφιά όπου η οδηγία ήταν να ζωγραφίσουν ποιος και τι τους πειράζει και τι απαντούν/ κάνουν.
Οι σκέψεις τους ήταν αποκαλυπτικές. Όλοι έχουν δεχτεί λεκτική ή σωματική βία. Το να μάθουν να την αντιμετωπίζουν είναι μεγάλη πρόκληση για τα παιδιά, ειδικά για τα πιο ευαίσθητα, χαμηλού προφίλ παιδιά. Είναι τα παιδιά που μας χρειάζονται γονείς κι εκπαιδευτικούς δίπλα τους ακούραστους αρωγούς.
Διαβάσαμε τις ιστορίες:
Με πειράζουν.
Βρομοκάτσικο-χαζόχηνο!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου