Μαύρο θέατρο, η μαγεία των χρωμάτων στο σκοτάδι.

Σε λίγες μέρες θα ξεκινήσουν οι παραστάσεις της Κουκλοθεατρικής ομάδας Εκπαιδευτικών Δράμας που φέτος θα παίξουν για τα παιδιά τους μύθους του Αισώπου σε μαύρο θέατρο.

Τι είναι όμως το μαύρο θέατρο;
Πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες βρήκα εδώ και σας παραθέτω κάποιες από αυτές.
Όλα τα θέατρα δεν είναι ίδια. Το μαύρο θέατρο είναι διαφορετικό, τελείως διαφορετικό, καθώς το φως είναι άλλο και το σκοτάδι είναι άλλο.Κι αυτό γιατί το σκοτάδι του μαύρου θεάτρου είναι γεμάτο εκπλήξεις!
Τα χρονικά του μαύρου θεάτρου μπορούν να αναζητηθούν με ασφάλεια στις αυτοκρατορικές αυλές της Κίνας. Κι εδώ αναλαμβάνει φυσικά ο μύθος τα ηνία...

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν ήταν ένας αυτοκράτορας της κινεζικής δυναστείας των Μινγκ, ο φοβερός και τρομερός Γουάνγκ-Πανγκ. Ο βασιλιάς είχε έναν μοναχογιό, τον Λιανγκ, ο οποίος πέθανε μια αποφράδα μέρα, αφήνοντας τον πατέρα του απαρηγόρητο. Έλα όμως που στην αυτοκρατορική αυλή ζούσε ένας μάγος, ο Μανγκ-τι, που υποσχέθηκε στον μονάρχη να φέρει τον γιο του πίσω από τον άλλο κόσμο.

Για να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του, ο πρώιμος αυτός ταχυδακτυλουργός χρησιμοποίησε μια τεχνική που θα ονομάζαμε σήμερα «μαύρο θέατρο»! Κάθε φορά που ο αυτοκράτορας ήθελε να δει τον γιο του, μια ομάδα αντρών -ντυμένοι στα μαύρα και με τον κατάλληλο φωτισμό κεριών, για να ξεγελούν το αυτοκρατορικό μάτι- μετακινούσαν το σώμα του Λιανγκ με τέτοιον τρόπο που έμοιαζε όντως ζωντανός! Ο Μανγκ-τι εκπαίδευε τους βοηθούς του καθημερινά στον χειρισμό της σορού για να μοιάζει ολοένα και πιο «ζωντανός», με τα αποτελέσματα να λογίζονται εκπληκτικά: ο Λιανγκ φώτιζε πλέον, όπως και παλιά, τη ζωή του πατέρα του, με τον αυτοκράτορα να είναι περιχαρής για το ασύλληπτο δώρο που του έκανε ο μάγος του...

Ή αυτό ισχυρίζεται τουλάχιστον ο πατροπαράδοτος μύθος της Κίνας! Απ' όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε σήμερα, το μαύρο θέατρο γεννήθηκε πιθανότατα στην Κίνα, αν και με έναν ελαφρώς διαφορετικό τρόπο. Στα παλιά αυτά χρόνια λοιπόν, καλλιτέχνες της αχανούς χώρας χρησιμοποιούσαν κεριά για να σκαρώνουν τα θεάματά τους πίσω από λευκά πανιά, ένα είδος πρώιμου θεάτρου σκιών δηλαδή.

Μέχρι το τέλος του 16ου αιώνα, το κινεζικό θέατρο σκιών μετακόμισε στη γειτονική Ιαπωνία, με τον δαιμόνιο μαριονετίστα Uemura Bunrakuke να το μετατρέπει σε κάτι σαφώς διαφορετικό, που ο ίδιος ονόμασε Θέατρο Μπουνράκου: σε αυτή την παραλλαγή του δημοφιλούς θεάματος, τρεις άντρες ντυμένοι στα μαύρα και μέσα σε μαύρο φόντο -για να μη φαίνονται- χειρίζονταν μια μαριονέτα ύψους 1,5 μέτρου, με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν οι βοηθοί του μυθικού κινέζου μάγου.

Το 1885, ο ταχυδακτυλουργός από το Μόναχο και διευθυντής θεατρικής σκηνής Max Auzinger ανέπτυξε περαιτέρω την ταχυδακτυλουργική τεχνική του «μαύρου κουτιού», χρησιμοποιώντας πλέον στις παραστάσεις του ινδικά και αιγυπτιακά «θαύματα» και μαγεύοντας μια για πάντα το κοινό. Μετά ήρθε μια νέα τέχνη, που ήταν τότε στα σπάργανα και θα ονομαζόταν «κινηματογράφος», με τους πιονέρους της 7ης τέχνης να χρησιμοποιούν τις τεχνικές του μαύρου θεάτρου για να προκαλούν ταχυδακτυλουργικές οφθαλμαπάτες στο κοινό: στη «στροφή» λοιπόν του 20ού αιώνα, κινηματογραφιστές όπως ο Ζορζ Μελιές δημιουργούν στο σινεμά αποτυπώσεις του μαύρου θεάτρου.

Το σύγχρονο black light theatre γεννήθηκε ωστόσο από τις προσπάθειες ενός κυρίως ανθρώπου στη δεκαετία του 1950, του γάλλου αβαντγκάρντ καλλιτέχνη George Lafaille, στον οποίο αποδίδεται η πατρότητα του μαύρου θεάτρου με τη μορφή που το ξέρουμε σήμερα...

Ιδέες για το πως μπορεί να τα αξιοποιήσει κανείς στο σχολείο από το elniplex εδώ http://www.elniplex.com/μαύρο-θέατρο-ένα-φωτεινό-θέατρο-για-όλ.